หมอนเก่า ผ้าเน่า ตุ๊กตาที่โตมาด้วยกัน หรือของเล่นชิ้นนั้นที่เห็นแล้วนึกถึงวัยเด็กทันที…
เชื่อว่าเกือบทุกคนต้องมีของเล่นที่ตัวเองผูกพัน เหมือนนักเขียนปลาส้มของเราที่ก็มีของเล่นคู่ใจเหล่านั้น! วันนี้เราเลยชวนสามนักเขียนอย่าง ‘มนสิชา รุ่งชวาลนนท์’ ‘จิดานันท์ เหลืองเพียรสมุท’ และ ‘ปิยฤทธิ์ ปัญจธรรมวิทย์’ มาย้อนวันวาน บอกเล่าถึงเพื่อนเก่าในวัยเยาว์ไปด้วยกัน ใครอยากรู้ว่าแต่ละตัวคืออะไร ชื่อเสียงเรียงนามใด มีที่มาอย่างไรบ้าง กดอ่านต่อที่รูปด้านล่างได้เลยนะ 🧸
ใครอ่านจบแล้วคิดถึงตุ๊กตาตัวเก่าหรือนึกถึงวัยเยาว์ของตนเอง เราขอชวนไปดำดิ่งในความทรงจำกันต่อใน ‘DEAR MY OLD FRIENDS บันทึกก่อนจากลา แด่เพื่อนเก่าของฉัน’ บันทึกความทรงจำของ ‘พิแน’ ที่มีต่อบรรดาเพื่อนๆ ในชีวิต บอกเลยว่ามีภาพน่ารักๆ ให้ชมอีกเยอะ หากอยากรู้ว่าจะอบอุ่นแค่ไหน ไปอ่านต่อในเล่มนี้เลยนะ 💘
“สมัยเด็กๆ เราอยากมีสัตว์เลี้ยงมาตลอด แต่ที่บ้านไม่ให้ แล้วเราเป็นคนชอบเม่นมาตั้งแต่เล็กๆ พอสอบเข้ามหา’ลัยเลยซื้อเม่นแคระมาเลี้ยงโดยไม่ปรึกษาใคร ซึ่งย้อนไปตอนนั้น ความรู้เรื่องเม่นแคระยังไม่ค่อยแพร่หลาย และคุณแม่ก็กลัวมาก บอกน้องหน้าตาเหมือนหนูที่มีหนาม
อย่างไรก็ดี ช่วงปีหนึ่งกิจกรรมเยอะ ต้องไปค่ายทีละนานๆ สุดท้ายคุณแม่เลยต้องเป็นคนเลี้ยงอยู่ดี ปรากฏว่าแม่หลงรักน้องและสนิทกันมาก แต่น้องก็มาเสียไปเพราะโรคปอดบวมหลังเลี้ยงมาได้ไม่ถึงหนึ่งปี
ตอนนั้นคุณแม่เสียใจสุดๆ เราอยากปลอบใจแม่ ประจวบกับตอนนั้นเรียนวิชาประติมานวิทยา มีบทหนึ่งพูดว่าเวลากษัตริย์ยุคโบราณสวรรคตจะมีการสร้างประติมากรรมฉลองพระองค์ขึ้นมา เราเลยซื้อตุ๊กตาเม่นเอาไปใส่ในกรง แล้วบอกแม่ว่ามีอะไรมาซ่อนในกรงให้ไปลองเปิดดู คุณแม่เห็นก็ดีใจและรักตุ๊กตาตัวนี้มาก เราตั้งชื่อให้ว่าคุณวัตสัน (ชื่อเดียวกับเม่นที่ตายไป) จากนั้นมาคุณวัตสันก็กลายเป็นสมาชิกคนที่ห้าของครอบครัว และยังเป็นที่รักเหมือนวันแรกที่มาถึงบ้าน”
“หมีตัวนี้ชื่อจ๊าก อายุ 15 ปี เคยเปลี่ยนไส้ในมาแล้วหนึ่งครั้ง อยู่ด้วยกันมานานและผ่านหลายเหตุการณ์ในชีวิตมาด้วยกัน อาจจะไม่ค่อยมีรูปดีๆ ของจ๊ากเท่าไร เพราะเรามักจะถ่ายรูปสิ่งที่สำคัญไว้น้อยเกินไปเสมอ
ปกติจ๊ากจะอยู่บ้านตอลด แถมชอบรำคาญที่ลี้กลับไปนอนกอดตลอด เพิ่มเติมคือจ๊ากมีหลายไซส์ ถ้าพาออกไปเที่ยว ลี้จะพกตัวที่มีขนาด 20 เซนติเมตร โดยตั้งชื่อใหม่ว่ามินิจ๊าก นอกจากนี้ก็มีจ๊ากเวอร์ชั่นพวงกุญแจขนาดประมาณ 8 เซนติเมตร ตั้งชื่อว่าไมโครจ๊าก ทุกตัวเป็นหมีน้ำตาลที่มีปากสีขาว เป็นตัวโปรดของลี้เลยค่ะ”
“เพื่อนที่คอยอยู่ข้างๆ ผมเสมอในวัยเด็ก ไม่ว่าจะเป็นวันที่เศร้า วันที่เหงา หรือวันที่ทุกคนในบ้านพากันยุ่งหมดคือ ‘เลโก้’ เพื่อนที่ผมอยู่ด้วยได้ทั้งวันแบบไม่มีเบื่อ
ผมจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง แต่ที่จำได้คือความสุขในการเล่นและสัมผัสของมินิฟิกเกอร์ ไม่ว่าจะเป็นส่วนหัว แขน ขา บางคืนก็จะเจอมินิฟิกเกอร์ในฝัน (ซึ่งตอนนั้นนับว่าเป็นฝันดี) เวลาที่รู้สึกว่าไม่มีใคร ตอนเด็กผมก็จะยังมีมินิฟิกเกอร์เสมอ
จนระหว่างที่ชีวิตได้เติบโตและทิ้งร้างกับเพื่อนคนนี้ไปนาน วันดีคืนดีผมก็มีโอกาสกลับมาพบปะเพื่อนคนนี้อีกทีในปี 2019 ความมหัศจรรย์ของเพื่อนคนนี้ยังเหมือนเดิม ความรู้สึกที่เพื่อนคนนี้มีให้ก็ยังเหมือนเดิม (แม้ว่าจะรู้สึกว่ามินิฟิกเกอร์ตัวเล็กลงกว่าเดิม ทั้งๆ ที่มันตัวเท่าเดิมมาตลอด) แถมที่เพิ่มเติมเข้ามาคือยังได้ช่วยรักษาจิตใจของผม ณ ตอนนั้นอีก
ความสัมพันธ์กับเลโก้ทำให้ผมเข้าใจว่าความเป็นเพื่อนเก่าจากสิ่งที่เรารักไม่เคยเปลี่ยนไปเลย หรือถ้าจะเปลี่ยน มันก็คงจะยังคงอยู่ในรูปแบบของความรู้สึกที่ดี เหมือนที่เรายังคงเรียกสิ่งสิ่งนั้นว่าเพื่อนได้ตลอดไป”
