“ตำราความรักชอบบอกว่า อย่ารักกันที่ข้อดี แต่ให้รักเขาที่ข้อเสีย ก็ใช่ แต่ถึงอย่างนั้นขอให้มีข้อดีเพียงสักข้อสำหรับคุณ ข้อไหนก็ได้ จะเล็ก จะมาก จะน้อยก็ได้ แค่นั้นก็พอแล้ว เช่น เขาเป็นคนใจดี”
‘LOVEZINE เรื่องจริงหวังแต่ง‘ คือหนังสือเล่มกะทัดรัดที่มัดรวมฉากชีวิตของคนสองคนเอาไว้ โดยถ่ายทอดออกมาในแบบกึ่งจริงกึ่งแต่ง จะเหมือนอ่านเรื่องแต่งก็ใช่ รู้สึกว่าเป็นเรื่องจริงก็ไม่เชิง เพื่อพาทุกคนไปสำรวจและทบทวนถึงความสัมพันธ์ที่อาจเคยเจอและไม่เคยเจอ เหมือนเรากำลังนั่งดูหนังรักสักเรื่อง
แต่เผื่อใครยังไม่เห็นภาพว่าเรื่องราวในเล่มเป็นยังไง มีฉากประมาณไหนบ้าง วันนี้เราเลยหยิบบางส่วนของ 20 ซีนในเล่มมาให้ทุกคนรับชมแบบไวๆ กัน 
ภายใน / โรงคั่วกาแฟ / ตอนเย็น
เธอ: อร่อยมากค่ะ
ผม: ขอบคุณครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ
เธอ: ขอบคุณค่า (ลากเสียงยาว)
เธอกล่าวทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป
เหมือนบทหนังบางประเภทที่คนดูไม่รู้ตอนจบ แต่นี่คือช่วงเวลาที่ผมได้รู้จักเธอเป็นครั้งแรก
?4497_รูปล้างฟิล์มวันที่ 13 ตุลาคม 2019
นั่นคือชื่อของฉันก่อนหน้านี้ฉันเคยเป็นฟิล์มสี 35 มม. ยี่ห้อ Kodak รุ่น ColorPlus 200 สีฉ่ำวัยรุ่นชอบ แต่ตอนนี้ฉันเป็นชื่อโฟลเดอร์หนึ่งในแมคบุ๊ก
อันที่จริงเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าถ่ายฉันผ่านกล้องตัวไหน กล้องของเล่นที่ยืมเพื่อนมา หรือกล้องแบบใช้ครั้งเดียวแล้วทิ้ง แต่ในเวลาแบบนี้ฉันกลับสำคัญกับเธอที่สุดเธอเปิดแมคบุ๊กของตัวเอง แล้วค้นเข้าไปในโฟลเดอร์ของฉัน ดาวน์โหลดรูปที่ถ่ายในโคเปนเฮเกน แล้ว AirDrop ใส่โทรศัพท์ เพื่อส่งภาพให้เขาอีกต่อหนึ่่ง…
“ถ้ามีคนชวนเราไปกินข้าวมื้อเช้านี่ถือว่าปกติปะ”
(9 ชั่วโมงก่อนหน้า…)
ทันทีที่พนักงานวางฉันลงบนโต๊ะพร้อมแก้วอีกสองใบ พี่ผู้ชายก็รีบรินฉันลงในแก้วที่มีน้ำแข็งหลอดอ้วนกลมแล้วยื่นให้น้องผู้หญิงตรงหน้า ก่อนเทน้ำเปล่าใส่แก้วของตัวเอง
จากที่ฟังๆ ทั้งสองคนผลัดกันถาม-ตอบ ฉันก็ได้รู้ว่าพวกเขาเพิ่งมีโอกาสพบปะกันตัวเป็นๆ ครั้งแรก หลังสนทนาผ่านข้อความในโปรแกรมแชตมาระยะหนึ่ง…
ผมเป็นกระดาษโปรแกรมทัวร์มูจิของเธอ—หัวหน้าทัวร์
เธอปรินต์ผมออกมาเพื่อเอาไว้รับรองลูกทัวร์ท่านหนึ่ง โดยมีข้อความดังนี้
โปรแกรมทัวร์มูจิ
18:30 น. เยี่ยมชมมูจิลาโบ คอลเลกชั่นใหม่
18:47 น. เปลี่ยนบรรยากาศมาลองใส่รองเท้าแตะผ้าลินินในบ้าน
18:50 น. แวะไปดูชุดนอนไร้ตะเข็บข้าง
19:00 น. เดินกลับไปโซนเสื้อผ้า ลองสวมเสื้อแจ็กเก็ตผ้าออกซฟอร์ดใส่กลับด้านได้
19:15 น. จบที่มุมรองเท้าผ้ายืดกันน้ำลดความเมื่อยล้าจากคอลเลกชั่นลาโบ ดูทรงเหมาะเท้าเธอดี ใกล้วันเกิดเธอแล้ว น่าจะซื้อเป็นของขวัญ—ผมคิดในใจ (สิ่งนี้อยู่นอกโปรแกรมทัวร์ที่ผมได้รับแต่อยากบอกลูกทัวร์คนนั้น)
ผม—ซึ่งรับบทพลาสเตอร์กันน้ำ ขนาด 3×5 เซนติเมตร คิดว่าตัวเองทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยมแล้ว แต่กาวตรงมุมซ้ายล่างดันเผยอออกหลังจากปิดไว้ประมาณสองวัน ผมคิดว่ามันเกิดจากการเสียดสีกับเสื้อเชิ้ตผ้าหนาตัวนั้น
(…)
ขี้แมลงวันที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอมาเล่าให้ผมฟังภายหลังว่า แม้แผลและอาการคันๆ ที่ท่อนแขนซึ่งเกิดจากการสักจะหายไปแล้ว หล่อนก็ยังชอบให้เขาเอามือมาแปะๆๆๆ ที่ศอกอยู่ ประหนึ่งเป็นพิธีกรรมให้กำลังใจรูปแบบใหม่ที่ใช้เพียงการกระทำไม่ต้องมีคำพูด
ส่วนหนึ่งจากบทสัมภาษณ์โดยก
คอนเสิร์ตที่ชอบที่สุดตั้งแ
เขา: ชอบตอนไปดูวง Foals ที่สิงคโปร์ เป็นคอนเสิร์ตแรกที่ไปดูคนเดียวเธอ: ชอบ Hyukoh ทุกรอบ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ชอบเลย โอฮยอกและเพื่อนเป็นแรงบันดาลใจเรื่องการไม่ต้องทำตามใครและลงลึกกับมันอย่างตั้งใจได้ เป็นคนเท่โดยไม่ต้องพยายามที่แท้ โชคดีมากที่ยิ่งรู้จักคุณก็ยิ่งพบว่ามีโอฮยอกเป็นของตัวเองแล้ว
และจริงๆ ชอบหลายคอนเสิร์ตที่ไป แต่ที่รู้สึกคุ้มค่าที่สุด สะใจที่สุดคือคอนเสิร์ต Tendre ควบ Lucky Tapes ปี 2019 วงโปรดจากญี่ปุ่นทั้งสองวงเลย ร้องได้ทุกเพลง (เน้นทำนองไม่เน้นเนื้อ)
“…งั้นขอทราบค่าตอบแทนก่อนตัดสินใจ”
สาบานได้ว่าผมไม่ได้แอบฟังพวกเขาคุยกัน แต่ด้วยหน้าที่การงานแล้ว ม้านั่งปูนไร้ดีไซน์อย่างผมมักได้ยินเรื่องของคนอื่นบ่อยๆ
(…)
“ค่าตอบแทนคือ จะพาไปกินของอร่อย พาไปดูหนัง พาไปลองเสื้อ และพาไปร้านหนังสือ หรือถ้าอยากเที่ยวเดี๋ยวก็จะพาไป เป็นไง”
“น่าสนใจ งั้นขอทราบเวลาเข้างาน”
“ยืดหยุ่นมาก ถ้าวันไหนตื่นสาย อยากนั่งเหม่อเฉยๆ เพราะโซฟาดูดก็จะไม่ว่า ตอนเย็นติดประชุม zoom หรือมีเรียนออนไลน์แล้วไม่ว่างก็ไม่เป็นไร อยากจะเข้างานเวลาไหนก็ได้หมด” เขาตอบ
ปรี๊ดดดด เสียงนกหวีดดังมาจากที่ไกลๆ ก่อนการปรากฏตัวของ รปภ. พร้อมจักรยานคู่ใจ เพื่อบอกเตือนนักวิ่งที่โซซัดโซเซอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของสวน ซึ่งเป็นอันรู้กันว่าอีก 15 นาทีจะถึงเวลาที่สวนปิดทำการ ไม่ต่างจากเสียงประกาศแจ้งจากพนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ของห้างสรรพสินค้าที่ขอบคุณลูกค้าผู้มีอุปการะคุณทุกท่าน dear valued customer เพื่อพบกันใหม่ในวันพรุ่งนี้ ต่างกันก็แค่ประตูร้านค้าของห้างสรรพสินค้ามีหลายบาน แต่ทางออกสวนที่นัดหมายกับ ‘เขา’ มีทางเดียว
นอกจากเพจ น้องนอนในห้องลองเสื้อ ‘เธอ’ เคยทำเพจรีวิวหนังชื่อว่า ‘ดูหนังคนเดียวได้ ดูหนังสองคนไม่ได้’ แต่ไม่ได้อัพเดตมานานจนตอนนี้กลายเป็นเพจร้างไปแล้ว
ผม ในฐานะปุ่มกดไลก์ประจำเพจ ผู้ทำหน้าที่นับจำนวนคนเข้า-ออก ก็ทำได้แค่รอคอยคอนเทนต์ใหม่ๆ จากเธอ ซึ่งดูแล้วน่าจะอีกนาน ช่วงนี้คงต้องปล่อยเธอสนุกกับการ ‘ดูหนังสองคนได้ ดูหนังคนเดียวไม่ได้’ ไปก่อน
ช่วงแรกที่เธอรู้จัก ‘เขา’ ทั้งสองไปดูหนังด้วยกันเยอะมาก ไป House Samyan เกือบทุกวัน จริงๆ พวกเขาคงรีบทำรอบก่อนโรงหนังปิดยาวๆ ในช่วงโควิด-19 สำหรับคนที่พลาดหนังน้ำดีในช่วงมีนาคม-ธันวาคม 2564 ผมจะขอหยิบร่างรีวิวที่เธอแอบเขียนไว้แต่ไม่เปิด publish มาเล่าให้ฟัง พร้อมคะแนนกำกับจากเขา ไว้ให้พวกคุณประกอบการตัดสินใจ
เริ่มนะ
…
Hanazen คือร้านอาหารญี่ปุ่นรสมือแม่ย่านอารีย์ ที่อร่อยและอบอุ่นตั้งแต่อาหารไปจนการบริการ ประทับใจทุกครั้งที่ไป
โดยเฉพาะวันที่ตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์วันเกิดพี่เฟิม แต่โดนวันเกิดพี่เฟิมเซอร์ไพรส์กลับ
อัลบั้มภาพของลูกค้าที่ชอบถ่ายรูปและไม่ชอบถ่ายรู้
ในฐานะช่องเสียบ usb ของรถคันนี้ ผมรักในงานของผม คุณค่าของมันคือการได้เป็นตัวเชื่อมสัญญาณเพื่อให้เสียงเพลงช่วยบรรเลงประกอบการเดินทางบนท้องถนนในกรุงเทพฯ ให้กับคนขับ และ ‘เธอ’ ผู้โดยสารที่เบาะข้างกัน
เธอชอบแรปเป็นชีวิตจิตใจ เพลงของ TangBadVoice เธอร้องได้แทบทุกประโยค
จากที่เมื่อก่อนผมแทบไม่รู้จักเพลงแรป ตอนนี้ผมรู้สึกเพลิดเพลินกับเพลงแรปมากกว่าเพลงรัก
15 นาที คือระยะทางจากคอนโดฯ ย่านพระรามเก้าถึงร้านชำกึ่งคาเฟ่ที่นางเลิ้ง เพียงเพื่อโยเกิร์ตส้ม โยเกิร์ตน้ำผึ้ง โยเกิร์ตเก๊กฮวย คุกกี้ 2-3 ชิ้น และนิตยสารอิสระจากต่างประเทศบ้างในบางที
สำหรับเรา แค่นี้ก็เหมือนได้ไปเที่ยวแล้ว
หลายปีก่อนดูหนังเรื่อง Sliding Doors แล้วชอบไอเดียของเรื่องนี้มากๆ หนังเล่าถึงหญิงสาวคนหนึ่งที่ชีวิตต่างกันราวฟ้ากับเหวเพียงเพราะเธอวิ่งเข้าประตูรถไฟบานนั้น
…
ถึงอย่างนั้นก็ชอบคิดเล่นๆ ถึงวันที่เรากินข้าวกันมื้อแรก ถ้าเขาไม่เอ่ยถามหลังมื้ออาหาร ว่าไปกินกาแฟกันต่อไหม หรือเป็นฉันที่ปฏิเสธคำชวนนั้นไป เรื่องราวของเราจะเป็นยังไง
41 วินาที คือเวลาการเดินทางของลิฟต์ลานจอดรถชั้น 4 ถึงปลายทางที่ชั้น 23
“ไปก่อนเลยค่ะ/ครับ” เขาและเธอเลือกจะไม่ก้าวเข้าลิฟต์ จนกว่าจะเจอลิฟต์ตัวที่ว่าง
และเมื่อเจอลิฟต์ปลอดผู้โดยสาร
“เร็ว เดี๋ยวมีคนมา” เขารีบสาวเท้าก้าวตามเสียงเธอ ก่อนแตะบัตรและกดชั้น ปุ่มฉัน เอ้ย กดฉัน “ปุ่มชั้น 23”
(ติ๊ด) เอาล่ะ เริ่มจับเวลา
“1 2 3”
“โอเค”
“เดี๋ยวๆ พี่เฟิม ย้วยขออีกรูปๆ” เธอใช้นิ้วโป้งซ้ายกดที่หน้าจอรัวๆ
“โอเค ขอวิดีโอเทกนึง”
“วันนี้ชุดเข้ากันดีเยี่ยม”
“ไหน วันนี้ทำอะไรสนุกๆ มาบ้าง”
“เหมือนเดิม แพ็กกาแฟและส่งกาแฟ”
(ติ๊ง) ลิฟต์เปิดที่ชั้น 23
ปุ่มกดชั้น 23 รายงาน
ลูกค้าหนึ่งท่าน กับเชฟที่กำลังลงมือทำเมนูอูด้งสูตรนุ่มๆ เนื้อแน่นๆ
รีวิวจากลูกค้า
น้ำซุปกลมกล่อม ไข่สุกพอดี เส้นอุด้งต้มได้นุ่ม
สี่ดาว
หิวมาก โชคดีอาหารได้ไว
ห้าดาว
เช็กลิสต์ก่อนไปซื้อของ
เอายาคูลท์ไหม
ผักกาดขาวหนึ่งหัวพอ
เนื้อสไลซ์
ขอสาหร่ายได้ไหม
เอาซอสมะเขือเทศด้วย
อย่าลืมซื้อทิชชู่
เห็ดเข็มทองเอาไหม
เต้าหู้ไม่เอา
เอาข้าวโพดด้วยนะ
ไข่อย่าซื้อแพงไป
เยลลี่ลดราคา ถ้าไม่ลดไม่ซื้อนะ แพงไป
เนื้อเอาแบบไหนดีนะ
อุด้งเอาแบบครั้งที่แล้ว
…
มาดูกันว่าในนาทีที่ 01:04:21 ของ Hometown Cha-Cha-Cha ตอนที่ 2 ที่ซอนโฮอปป้าปรากฏตัวหลังบาร์กาแฟนั้น มืออาชีพเขาว่ายังไง
ในฉากนั้นคุณเฟื่องฟูบอกทันทีว่าน่าจะเป็นอุปกรณ์ที่ดูไม่สมจริง
“ถ้าดูเร็วๆ จะเห็นว่าเครื่องมือดูไม่ร่วมสมัยแบบที่ร้านกาแฟใช้กัน แต่มันก็ใช้ได้ จริงๆ การชงกาแฟ คือการชั่ง ตวง วัด เพื่อให้การชงแต่ละครั้งออกมาสม่ำเสมอ และได้กาแฟอร่อย
“ดูจากที่เขาเทน้ำ ปกติมีวิธีเทหลายแบบ เทยังไงก็ได้ แต่ควรรู้ว่าเทไปเท่าไหร่แล้ว ในซีรีส์เหมือนเทกะๆ เอา รสชาติแต่ละครั้งก็อาจจะไม่เหมือนกัน … เครื่องบดกาแฟก็สำคัญ มีส่วนทำให้กาแฟออกมารสชาติดีและไม่ดี แต่ไม่ได้แปลว่าบดด้วยมือไม่ดีนะ เครื่องบดมือดีๆ ก็มี เพียงแต่เครื่องบดที่เห็นในฉากน่าจะบดมาชงแล้วได้กาแฟไม่น่าอร่อย” หัวหน้าฮงคนเท่ของทองหล่อรัวกระสุนมาเป็นชุด ต๊าช ต๊าช ต๊าชชชช
ถ้าไม่ลองใช้ชีวิตด้วยกันก่อนจะรู้ได้ยังไงว่าเราไปด้วยกันได้หรือเปล่า เรื่องเล็กของเราเป็นเรื่องใหญ่ของเขาไหม เรื่องเล็กของเขาเป็นเรื่องใหญ่ของเราหรือเปล่า
ถ้าเกาไม่มีเจ เจไม่มีเกา แล้วกลายเป็นหนัง ‘Fast and Feel Love’
แล้วถ้าย้วยที่ไม่มีเฟิม เฟิมที่ไม่มีย้วย จะเกิดอะไรขึ้นบ้างในชีวิตของกันและกัน?!
lovezine เรื่องจริงหวังแต่ง
